Historia Mezopotamii

Mezopotamia jest wielką doliną zamkniętą w widłach dwóch rzek, Tygrysu i Eufratu, które nieco dalej łączą swe wody i razem uchodzą do Zatoki Perskiej. Nizina, po której płyną, jest bardzo urodzajna - miedzy innymi dzięki ich częstym wylewom, powodującym osadzanie się na polach żyznego namułu. W odległych czasach, kiedy człowiek nie potrafił jeszcze uprawiać ziemi, zboże rodziło się tam samorzutnie. Z tego powodu prymitywne ludy, wędrujące w poszukiwaniu pożywienia, uczyniły Mezopotamie miejscem długiego postoju. Powstały pierwsze osady, człowiek nauczył się uprawiać pola i hodować zwierzęta i nigdy już nie opuścił tych żyznych terenów. Znaleziono tam ślady obecności ludzkiej pochodzące sprzed 

30 000 lat, wymowne świadectwa powolnego, lecz stałego postępu przybliżającego człowieka do cywilizacji. Jednak naprawdę człowiek wkroczył do cywilizacji dopiero 5500 lat temu, a jej pierwszy ośrodek powstał właśnie tam, na ziemi okolonej dwiema rzekami.

Babilończycy

Królowie Babilonii stopniowo zagarniali ziemie Sumerów i w końcu podbili Mezopotamię. Najsłynniejszym z nich był Hammurabi, który rządził przez 43 lata (1792 - 1750 pne.). Ustanowił on kodeks praw, które pozwalały mu władać tak wielkim krajem. Miasto Babilon słynęło z pięknych ogrodów wiszących, jednego z cudów świata starożytnego. 

Kodeks Hammurabiego zawierał 282 artykuły dotyczące życia rodzinnego i pracy, a także spraw cywilnych i przestępstw.

Kamienną stelę z tymi prawami odnalazł w 1901 r. pewien archeolog francuski.